Hoewel het niet in mijn vakgebied ligt om diagnoses te stellen, komt toch regelmatig de gedachte bij me op dat de diagnose die een kind gekregen heeft, mag worden bijgesteld. Om een voorbeeld te noemen, de symptomen van trauma  en autisme lijken sterk op elkaar.

Kinderen zijn kwetsbare wezens. 

Soms kunnen gebeurtenissen in hun leven zo overweldigend zijn dat het hen traumatiseert. Wat let ons om eens verder te kijken?

Op zielsniveau van het kind?

Vele leerzame boeken en opleidingen verder ben ik steeds meer van mening dat er bij kinderen die ernstig uit evenwicht zijn, verborgen trauma zit.

Ouders schrikken al snel wanneer ze dit horen.

"Hebben we het verkeerd gedaan met ons kind? Hebben we iets over het hoofd gezien? Zijn we nalatig geweest?"

Een trauma kan op vele manieren binnensluipen.

Een trauma kan al worden opgelopen in de baarmoeder. Het psychische leven begint al voor de geboorte. 

Het is zelfs mogelijk dat een kind een trauma meekrijgt van iemand uit het eigen familiesysteem. Dit kan van meerdere generaties terug zijn. Ouders hoeven zich daarover niet schuldig te voelen. Ouders doen en geven al wat zij kunnen.

Sterker nog, mogelijk lopen papa of mama ook met een onverwerkt trauma.

"wat we in onszelf niet opruimen, geven we aan onze kinderen door"

Door het kind te laten werken met de paarden  kunnen we aan het gedrag van het paard vaak al zien wat er op zielsniveau gaande is bij het kind.